Boli cię Achilles - to masz szczęście! — Radiologicznie.pl. W tym artykule przedstawiam typowe obrazy diagnostyczne uszkodzeń ścięgna Achillesa, nazywanego również ścięgnem piętowym, począwszy od zapalania kończąc na zerwaniu. Szczególną grupą są pacjenci których zerwanie ścięgna jest pierwszym objawem choroby. Rehabilitacja po urazie naderwania ścięgna Achillesa – odpowiada Dr n. med. Maciej Kasparek Po jakim czasie od zerwania ścięgna Achillesa można jeździć na rowerze? – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk Przeważnie chodzi o zerwanie ścięgna Achillesa. Wyróżniamy jednak też kilka innych rodzajów tych właśnie urazów. Trzeba dodać, że obecnie coraz więcej osób narzeka na rozmaite symptomy odnoszące się właśnie do tej konkretnej kwestii. Trzeba na pewno zauważyć, że kontuzje w ramach ścięgna Achillesa są dokuczliwe. Ścięgno Achillesa, ścięgno piętowe ( łac. tendo Achillis, tendo calcaneus) – największe ścięgno w organizmie człowieka [1], tworzone przez łączące się ścięgna mięśnia brzuchatego łydki ( łac. musculus gastrocnemius) i mięśnia płaszczkowatego ( łac. musculus soleus) [2]. Jest szerokie i płaskie w części szczytowej Ścięgno Achillesa rehabilitacja. Ścięgno Achillesa, a także okoliczne tkanki, na których powstała blizna po zabiegu wymagają lepszego ukrwienia, dotlenienia, a także doprowadzenia niezbędnych składników odżywczych. Wszystko w celu przyspieszenia regeneracji po operacji, zmniejszenia powstałych zrostów i usprawnienia ruchomości mos surat ucapan terima kasih untuk kakak osis. Artykuły o masażu, masażach - Masaż w dysfunkcjach ścięgna Achillesa massagewarsaw - 2016-02-22, 07:19Temat postu: Masaż w dysfunkcjach ścięgna AchillesaIWONA WILK1 BARTOSZ NOWACKI2 1 Katedra Fizjoterapii, Wydział Fizjoterapii, Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu 2 Prywatny gabinet masażu we Wrocławiu Streszczenie: Ścięgno Achillesa, pomimo że jest najsilniejszym ścięgnem w naszym organizmie, często podlega przeciążeniom i urazom. W przypadku uszkodzenia ścięgna Achillesa najczęściej wykonuje się masaż, uwzględniając specyficzną budowę ścięgna i przebieg procesu reparacji tkanki. Najważniejsze cele masażu to zachowanie ruchomości włókien kolagenowych i poprawa ukrwienia uszkodzonego obszaru tkanki. W postępowaniu leczniczym, w celu uzyskania największej skuteczności, stosuje się kompleksową fizjoterapię opartą na elementach masażu, kinezyterapii i fizykoterapii. Niezależnie od rodzaju zastosowanych zabiegów i metodyki postępowania usprawniającego niezbędna jest trafna diagnoza w lokalizacji uszkodzenia i precyzja wykonania zabiegu. ===================== Ścięgno Achillesa zapewnia przyczep mięśni łydki do kości piętowej. Jest jednym z najczęściej używanych ścięgien – pracuje podczas chodzenia, biegania, skakania. W związku z ogromnymi obciążeniami ścięgna Achillesa jest ono narażone na częste uszkodzenia poprzez sumujące się mikrourazy. Ścięgno zbudowane jest z tkanki łącznej właściwej, składającej się z komórek zwanych fi broblastami. Komórki te zdolne są do wytwarzania substancji międzykomórkowej złożonej z włókien kolagenowych, elastycznych i siateczkowych (retikulinowych). Fibroblast stanowi podstawowy element strukturalny włókna kolagenowego typu III, które powstaje w trakcie zabliźniania się ran, poprzedzając powstanie kolagenu typu I. Kolagen jest głównym białkiem wypełniającym przestrzeń międzykomórkową i odpowiada za siłę, wytrzymałość i odporność tkanki na rozciąganie. Zapewnienie ww. cech możliwe jest przede wszystkim dzię- ki odpowiedniemu ułożeniu włókien. W ścięgnie włókna kolagenowe ułożone są równolegle, w sposób regularny i precyzyjny (1). Uszkodzenia ścięgna W przypadku uszkodzenia ścięgna naruszona zostaje równowaga w pojedynczej komórce, włóknie kolagenowym i ościęgnej. Włókna leżące równolegle i osiowo w momencie skręcenia ścięgna zmieniają swoje ułożenie w zależności od kierunku siły pociągania, adaptując się do zaistniałej sytuacji. Włókna są pociągane i przesuwane równocze- śnie na powierzchni osłonki ścięgnistej (ościęgnej) i tworzy się chropowate zgrubienie, zwane blizną pourazową, które stanowi jeden z etapów gojenia (ryc. 1). Uszkodzenie ścięgna i jego unieruchomienie wywołuje również zmiany morfotyczne w samej komórce. Występuje zmniejszenie ilości wody w przestrzeni zewnątrzkomórkowej, wzrost gęstości zlepionych włókien kolagenowych i zmniejszenie przestrzeni pomiędzy nimi (1, 2). Na podstawie analizy zmian, jakie występują w komórkach, włóknach i osłonkach ścięgnistych w wyniku patologicznego pociągania, podjęto próby wykorzystania mechanizmu sił pocią- gania w procesie leczniczym. Uruchomienie ścięgna bezpośrednio po urazie i zwiększanie mobilności powstałej blizny utrzyma nawilżenie tkanki, zwiększy odległość pomiędzy pojedynczymi włóknami i zapewni wzrost przepływu krwi w mikronaczyniach (1, 3, 4). Ruch dodatkowo będzie zabezpieczać wnę- trze molekuł przed niepożądanymi zmianami i zapewni stymulowanie komórek do produkcji kolagenu w procesie reparacji. Pociąganie blizny w odpowiednim kierunku zmobilizuje komórki do produkcji kolagenu (1, 2). Znajomość budowy tkanki, patomechanizmu uszkodzenia oraz etapów reparacji tkanki po urazie pozwala precyzyjnie zaplanować proces leczenia i zwiększa skuteczność rehabilitacji. Znacząco skraca czas regeneracji i możliwości odtworzenia funkcji tkanki sprzed urazu. Reparacja włókna kolagenowego jest bezpośrednio związana i zależy od procesów zachodzących w fi broblastach. Podczas gojenia się tkanki łącznej wła- ściwej znacznie zwiększa się częstość podziałów mitotycznych fi broblastów pod wpływem wydzielanego czynnika wzrostu fi broblastów – FGF. Wskazane jest rozpoczęcie działań terapeutycznych jak najwcześniej po wystąpieniu urazu, ponieważ fi broblasty mają największe możliwości remodelingu (przebudowy) w ciągu 48 godzin po uszkodzeniu (1, 2, 5). Stearns i Cyriax przeanalizowali aktywność fi broblastów w zdrowej tkance i funkcjonowanie komórek w trakcie formowania się blizny pourazowej oraz zobrazowali wpływ ruchu na przyspieszenie procesu gojenia się tkanki. Następnie wykorzystali pozyskaną wiedzę w terapii uszkodzonych ścięgien (2, 3). Według autorów najwłaściwszą formą fi zjoterapii w dysfunkcji ścięgna Achillesa jest masaż, a jego najefektywniejszą techniką jest rozcieranie wykonywane w poprzek włókien kolagenowych tworzących ścięgno, ponieważ wpływa ono na ruchomość tkanki (1, 2, 6). Poprzeczny ruch rozcierania imituje naturalną mobilność włókien i nie powoduje ich rozciągania ani pociągania. Mobilizuje włókna do czynnego ruchu (1, 2). Sam zabieg masażu różni się w zależności od rodzaju opracowywanej tkanki. Zróżnicowana metodyka masa- żu wynika z odmiennej budowy anatomicznej więzadła, ścięgna i mięśnia, róż- nej reakcji tkanki na uszkodzenie oraz odmiennie przebiegającej przebudowy danej struktury w trakcie regeneracji. Istotne znaczenie w doborze metodyki masażu odgrywa także funkcja, za którą odpowiada poszczególna tkanka, a tak- że rodzaj jej uszkodzenia (1, 2). Opracowanie ścięgien podczas zabiegu masażu różni się od opracowania innych struktur łącznotkankowych: mięśni i więzadeł. Odmienna metodyka stosowana jest również w przypadku ścięgien, które posiadają pochewkę ścię- gnistą, i tych, które w swojej budowie nie zawierają osłonki ścięgnistej. Pierwsze z nich, zwane długimi, dzięki pochewkom umożliwiają ruch ślizgania włókien względem siebie podczas aktywności ruchowej ścięgna. Ścięgna bez osłonki ścięgnistej, zwane krótkimi, odpowiadają za przenoszenie siły z brzu- śca mięśniowego na powięź i element kostny, do którego się przyczepiają. W długich ścięgnach w wyniku przeciążenia powstaje chropowate, szorstkie zgrubienie na powierzchni ślizgającej. W związku z powstałą zmianą ruch pomiędzy ścięgnem a osłonką ścięgnistą wywołuje ból i trzeszczenie. W tym przypadku patologiczne tarcie występujące podczas ruchu przebiega podłużnie względem włókien ścięgna, natomiast lecznicze rozcieranie jest wykonywane poprzecznie do włókien. Poprzeczny kierunek ruchu rozcierania unieruchamia ścięgno, utrzymując je w stałym napięciu, jednocześnie przemieszcza tylko jego osłonkę ścięgnistą, co sprzyja przywróceniu gładkości powierzchni ślizgającej ścięgna (1, 2, 5, 6). Natomiast w krótkim ścięgnie w wyniku nadmiernego nadciągnięcia, zwichnię- cia czy skręcenia występuje zerwanie kilku włókien kolagenowych, wskutek czego powstaje zbliznowacenie. W procesie gojenia włókien kolagenowych i ich ponownego łączenia powstają bliznowate twory, będące w stanie zapalnym, które reagują wrażliwością bólową na napinanie i pociąganie (1, 2). Technika rozcierania zastosowana w przypadku uszkodzenia ścięgien daje możliwość utrzymania lub odbudowy ruchomości ścięgna danego mięśnia w sposób bezbolesny i stanowi skuteczną metodę zapobiegania zrastającym się zbliznowaceniom aparatu więzadłowego, ścięgnistego i mięśniowego, które występują po urazach lub przeciążeniach tkanek miękkich (2). Technika ta przyczynia się do poprawy ukrwienia opracowywanego obszaru uszkodzonej tkanki oraz uzyskania efektu przeciwbó- lowego (1-4). Skuteczność masażu Efektywność masażu jest zależna od precyzji w wykonywaniu ruchu i dokładnej lokalizacji miejsca uszkodzenia opracowywanej struktury. Niezbędna jest umiejętność penetracji tkanki miękkiej i odkształcania na bardzo małym obszarze (2, 4). Kolejnym czynnikiem zapewniającym uzyskanie wysokiej skuteczności zabiegu masażu jest przestrzeganie kilku ściśle określonych zasad dotyczących diagnostyki, pozycji ułożeniowej i wykonania masażu. Zabieg ten powinien być poprzedzony diagnostyką obejmującą ocenę palpacyjną, w celu precyzyjnej lokalizacji miejsca uszkodzenia ścięgna. Metodyka Metodyka masażu obejmuje prawidłową pozycję ułożeniową (leżenie przodem), która zapewnia, poprzez odpowiednie ułożenie klinów, rozluźnienie mię- śni i tkanek kończyny górnej i dolnej oraz prawidłowy przepływ krwi żylnej i chłonki (fot. 1) (7). W części wstępnej masażu wykonuje się głaskanie głębokie ścięgna Achillesa w celu opracowania skóry pokrywającej ścięgno (fot. 2). W części głównej zabiegu wykonuje się technikę rozcierania poprzecznego w celu zwiększenia ruchomości ścięgna. Rozcieranie należy wykonywać w poprzek włókien kolagenowych tworzących ścięgno. Ruch rozcierania powinien obejmować obszar powyżej miejsca uszkodzenia ścięgna, następnie bezpośrednio na miejscu uszkodzenia (ponad uszkodzeniem) i poniżej uszkodzonego fragmentu ścięgna (fot. 3) (2). Ruch palca, przyłożonego do warstwy powierzchownej skóry pokrywającej miejsce uszkodzonego ścięgna, powinien być wykonywany tak, aby przemieszczać naskórek i pozostałe warstwy skóry względem uszkodzonego fragmentu ścięgna. Ruch powinien być głęboki i intensywny, wykonany w połą- czeniu z naciskiem w celu właściwego odkształcenia skóry i tkanek zlokalizowanych głębiej. Kolejną techniką jest rozcieranie spiralne wykonywane wzdłuż ścięgna. Zastosowanie tej techniki ma na celu poprawę trofi ki opracowywanej struktury (fot. 4) (8-12). W części końcowej masażu wykonuje się głaskanie głębokie (fot. 2). Można wykonywać ruch rozcią- gania mięśnia trójgłowego łydki i ścię- gna Achillesa (1, 2). Czas pojedynczego masażu oraz liczba zabiegów są zależne od rodzaju i stopnia uszkodzenia tkanki. W stanach ostrych masaż powinien trwać od 3 do 5 minut, ze względu na dużą wrażliwość dotykową i utrzymującą się dolegliwość bólową. W stanach przewlekłych pojedynczy zabieg masażu trwa od 10 do 15 minut lub do momentu pojawienia się dolegliwości bólowej. Masaż można stosować codziennie. Uzupełnieniem terapii z wykorzystaniem masażu jest stosowanie wybranych elementów kinezyterapii. W przypadku uszkodzenia elementów ścięgnistych kontynuacja fi zjoterapii nie powinna obejmować aktywności prowokującej ból. Natomiast w przypadku naderwania więzadła po masażu należy wykonywać ruchy bierne w danym stawie, a przy uszkodzeniach mięśnia wskazany jest czynny ruch opracowanego mięśnia (2). Podsumowanie Masaż jest najczęściej używaną metodą fi zjoterapii stosowaną przy urazach ścię- gien, zabieg ten zapewnia racjonalne odtworzenie i utrzymanie ruchomości uszkodzonej tkanki. Zabieg masażu stanowi element wspomagający kompleksowe postępowanie terapeutyczne i stosowany jest w połączeniu z fi zykoterapią i kinezyterapią (1). Wśród zabiegów fi zykalnych stosowanych przy urazach ścięgna wymie- nia się: krioterapię, laseroterapię, falę uderzeniową, ultradźwięki, diatermię krótkofalową i mikroprądy (8, 9, 10). Z kinezyterapii najczęściej wykonuje się ćwiczenia ekscentryczne mięśni grupy tylnej podudzia uzupełnione ćwiczeniami koncentrycznymi oraz stretching mięśni podudzia (8-10, 13-15). Coraz częściej terapię dodatkowo uzupełnia się stosowaniem różnych typów aplikacji kinesiotapingu (16). W przypadku całkowitego zerwania ścięgna stosuje się leczenie chirurgiczne połączone z kompleksowym, pooperacyjnym usprawnianiem ruchowym (17). Piśmiennictwo 1. Chamberlain Cyriax’s friction massage: A review. „The Journal of Orthopaedic and Sports Physical Therapy”, 1982; 4(1): 16-22. 2. Cyriax J.: Deep massage. „Physiotherapy”, 1977; 63(2): 60-61. 3. Loghmani Warden Instrument- -assisted cross- fi ber massage accelerates knee ligaments healing. „J Orthop Sport Phys Ther”, 2009; 39:506-514. 4. Weerapong P., Hume Kolt The mechanisms of massage and effects on performance, muscle recovery and injury prevention. „Sport Med”, 2005; 35: 235-256. 5. Gehlsen Ganion Helfst R.: Fibroblast responses to variation in soft tissue mobilization pressure. „Med Sci Sports Exerc”, 1999; 31(4): 531-5. 6. Joseph Taft K., Moskwa M., Denegar Deep friction massage to treat tendinopathy: a systematic review of a classic treatment in the face of a new paradigm of understanding. „J Sport Rehab”, 2012; 21(4): 343-53. 7. Kassolik K., Andrzejewski W., Wilk I., Barancewicz M.: Pozycje ułożeniowe. „Rehabilitacja w Praktyce”, 2007; 3: 38-40. 8. Sussmilch-Leitch Collins Bialocerkowski Warden Crossley Physical therapies for Achilles tendinopathy: systematic review and meta-analysis. „Journal of Foot and Ankle Research”, 2012; 5(1):1-16. 9. Alfredson H., Cook J.: A treatment algorithm for managing Achilles tendinopathy: new treatment options. „Br J Sports Med”, 2007; 41(4): 211-216. 10. Scott A., Docking S., Vicenzino B., Alfredson H., Murphy Carr i wsp.: Sports and exercise-related tendinopathies: a review of selected topical issues by participants of the second International Scientifi c Tendinopathy Symposium (ISTS) Vancouver 2012. „Br J Sports Med”, 2013; 47(9): 536-44. 11. Magiera L.: Klasyczny masaż leczniczy. Wyd. Bio-Styl, Kraków 2006. 12. Zborowski A.: Masaż klasyczny. Wyd. AZ, Kraków 2008. 13. Kearney R., Costa Insertional Achilles tendinopathy management: a systematic review. „Foot and Ankle International”, 2010; 31(8): 689-694. 14. Van-Usen C., Pumberger B.: Effectiveness of eccentric exercises in the management of chronic Achilles tendinosis. „Internet Journal of Allied Health Sciences and Practice”, 2007; 5(2):1-14. 15. Magnussen Dunn Thomson Nonoperative treatment of midportion Achilles tendinopathy: a systematic review. „Clinical Journal of Sport Medicine”, 2009; 19(1): 54-64. 16. Sasinowski J.: Kinesiotaping – przykłady zastosowania w urazach ścięgna Achillesa. „Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja”, 2013; 41: 30-31. 17. Lemiesz G., Rosiński P., Szymań- ski M., Kuczkowski C., Biernat R.: Postę- powanie rehabilitacyjne w przypadkach zszycia ścięgna Achillesa. „Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja”, 2013; 40: 40-45. Anonymous - 2016-05-04, 13:24 :( ja mam troszkę mniej poważny problem, ale mam zapalenie ścięgna i w sumie lekarz kazał tylko nie nadwyrężać nogi i smarować żelem przeciwzapalnym i przeciwbólowym. wiecie, który jest najlepszy? bo ja to się nie znam w ogóle :/ ostatnio ciągle mam problemy "fizyczne". a to zapalenie ścięgna, a to siniaki, a to stłuczenia, szybko łapią mnie zakwasy, uczucie ciężkich nóg. myślicie, że to może być coś poważnego? fakt, ostatnio zaczęłam "chodzącą" pracę i dość intensywny tryb życia prowadzę, mam tez więcej stresów.. no nie wiem Odpowiedz Kasia_G napisał(a):anya_p napisał(a):jestem z problemem na bieżąco ....mąż zerwał ścięgno 5 tygodni temu ..ponad 3 tygodnie temu miał operację ....przykro mi to stwierdzić ale obawiam się ,że Twój Tata żle trafił jezeli chodzi o lekarzy ...tak naprawdę są dwie szkoły leczenia tego typu kontuzji jedna z tego co zrozumiałam na tą trafił Twój tata ..to operacja i twardy gips na około 6 tygodni ....my też to przerobiliśmy ...tak proponował nam konstancin pod wawa ....wybraliśmy drugą metodę ....obecnie w sumie częściej stosowaną ....mąż miał operację ,nogę usztywniono mu w łupku , który może zdrjmowac do ćwiczeń ...a rehabilitację rozpoczoł już 3 dnia po operacji ...ma ją dwa razy w tygodniu ...po pięciu tygodniach bedzie normalne chodził ....ta medoda zmniejsza ryzyko ponowanego zerwania scięgna ..,.poprzez naychmiastową rehabilitację szybciej powraca rcuchomość A oni te dwie metody proponuja od razu w szpitalu? Czy trzeba sie u specjalistow prywatnie konsultowac? I Twoj maz mial operacje w panstwowym szpitalu? Dzieki, anya_p. Moja mama konstultowala to zerwanie sciegna mojego taty z wieloma osobami, takze lekarzami. Wyszlo na to, ze operacje trzeba robic natychmiast po zerwaniu.. Mam nadzieje, ze jednak wszystko bedzie w porzadku. Sprobuje jej poradzic, zeby sie popytala o ta druga metode leczenia i szybsza rehabilitacje.. I zycze Twojemu mezowi szybkiego powrotu do zdrowia. :) Bardzo dobrze jest zrobić operację zaraz po zerwaniu ...ale istnieje też teoria ,że fajnie jest robić to po 2-3 tygodniach kiedy schodzi obrzęk ...taką metodę zastosowano u męża ....jeżeli chodzi o to gdzie operację robiliśmy ..państwowo ...na wołoskiej ....ale konsultowaliśmy w carolina medical center...dostaliśmy czkawki jak usłyszeliśmy cenę -zabieg + rechabilitacja po 15 tys zł .....teraz za rechabilitację płacimy ...jak chcesz się czegoś więcej dowiedzieć pisz na priva... Odpowiedz anya_p napisał(a):jestem z problemem na bieżąco ....mąż zerwał ścięgno 5 tygodni temu ..ponad 3 tygodnie temu miał operację ....przykro mi to stwierdzić ale obawiam się ,że Twój Tata żle trafił jezeli chodzi o lekarzy ...tak naprawdę są dwie szkoły leczenia tego typu kontuzji jedna z tego co zrozumiałam na tą trafił Twój tata ..to operacja i twardy gips na około 6 tygodni ....my też to przerobiliśmy ...tak proponował nam konstancin pod wawa ....wybraliśmy drugą metodę ....obecnie w sumie częściej stosowaną ....mąż miał operację ,nogę usztywniono mu w łupku , który może zdrjmowac do ćwiczeń ...a rehabilitację rozpoczoł już 3 dnia po operacji ...ma ją dwa razy w tygodniu ...po pięciu tygodniach bedzie normalne chodził ....ta medoda zmniejsza ryzyko ponowanego zerwania scięgna ..,.poprzez naychmiastową rehabilitację szybciej powraca rcuchomość A oni te dwie metody proponuja od razu w szpitalu? Czy trzeba sie u specjalistow prywatnie konsultowac? I Twoj maz mial operacje w panstwowym szpitalu? Dzieki, anya_p. Moja mama konstultowala to zerwanie sciegna mojego taty z wieloma osobami, takze lekarzami. Wyszlo na to, ze operacje trzeba robic natychmiast po zerwaniu.. Mam nadzieje, ze jednak wszystko bedzie w porzadku. Sprobuje jej poradzic, zeby sie popytala o ta druga metode leczenia i szybsza rehabilitacje.. I zycze Twojemu mezowi szybkiego powrotu do zdrowia. :) Odpowiedz jestem z problemem na bieżąco ....mąż zerwał ścięgno 5 tygodni temu ..ponad 3 tygodnie temu miał operację ....przykro mi to stwierdzić ale obawiam się ,że Twój Tata żle trafił jezeli chodzi o lekarzy ...tak naprawdę są dwie szkoły leczenia tego typu kontuzji jedna z tego co zrozumiałam na tą trafił Twój tata ..to operacja i twardy gips na około 6 tygodni ....my też to przerobiliśmy ...tak proponował nam konstancin pod wawa ....wybraliśmy drugą metodę ....obecnie w sumie częściej stosowaną ....mąż miał operację ,nogę usztywniono mu w łupku , który może zdrjmowac do ćwiczeń ...a rehabilitację rozpoczoł już 3 dnia po operacji ...ma ją dwa razy w tygodniu ...po pięciu tygodniach bedzie normalne chodził ....ta medoda zmniejsza ryzyko ponowanego zerwania scięgna ..,.poprzez naychmiastową rehabilitację szybciej powraca rcuchomość Odpowiedz ja ci odpowiem tak ( z doświadczenia) . Każdy pacjent jest inny i u każdego rehabilitacja trwa różnie , zalezy to od wieku pacjenta, jaka była interwencja chirurgiczna , jakie było uszkodzenie, jaką metodą operacyjna był przeprowadzony zabieg, czy pacjent ma że tak to nazwę "dobre ciało do regeneracji" ...więc nie da sie określic ile co potrwa. moi pacjenci na okrągło pytaja się : " A ile mnie to jeszcze będzie bolec..? " niestety każdy jest inny i jeden pacjent chodzi po złamaniu dwa tygodnie i wystarczy a inny z podobnym złamaniem trzy miesiące albo dłuzej. wszystko zalezy od warunków osobniczych pacjenta, dlatego my w pracy nigdy nic nie obiecujemy pacjentom że np za tydzień to mu napewno przejdzie bo pacjent sie tego trzyma i jeśli mu nie przejdzie to zonk! i ludzie maja pretensje pt "a pani mówiła że przejdzie" wrrrrr. Odpowiedz Przyczyny zerwania ścięgna Najczęstszą przyczyną zerwania jest uraz bezpośredni, gdzie doszło do silnego uderzenia w napięte ścięgno, ale też uraz otwarty, gdzie doszło do przecięcia i uraz pośredni. Również takie choroby jak: cukrzyca, toczeń rumieniowaty, dna moczanowa, RZS mogą przyczynić się do kontuzji tego ścięgna Diagnostyka po kontuzji ścięgna Achillesa Podstawą badania jest szczegółowy wywiad lekarski, wykonuje się również test thompsona, oraz próbę wspięcia na palce. Dodatkowo wykonuje się również badania obrazowe tak jakie USG, rezonans magnetyczny i RTG Rehabilitacja po zerwaniu ścięgna W pierwszym etapie (1-21 dni) stosuje się zabiegi z fizykoterapii – pole magnetyczne, laser, krioterapia oraz zastosowanie delikatnej kinezyterapii – ćwiczenia izometryczne, bierne, czynne zgięcia grzbietowego oraz podeszwowego stopy, ćwiczenia bierne stawu skokowego i czynne stawu kolanowego. W drugim etapie (3-10 tygodni) w dalszym ciągu wykorzystujemy zabiegi mające działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne. Dodatkowo stosuje się inne zabiegi z fizykoterapii: prądy tens, elektrostymulacja, ultradźwięki. Stosuje się ćwiczenia wzmacniające mięśnie poszkodowanej nogi, wzmacniające mięśnie grzbietu, brzucha, ćwiczenia rozciągające grupę kulszowo-goleniową oraz ćwiczenia sensomotoryczne. Trzeci etap (11 tydzień – 4 miesiące) obejmuje ćwiczenia rozciągające i uelastyczniające mięsień brzuchaty, PIR, mobilizacje blizny pooperacyjnej, ćwiczenia priopriocepcji, ćwiczenia sensomotoryczne, trening siłowy, wzmacniający. Powrót do pełnej sprawności zajmuje przeważnie od 3 do 6 miesięcy. Ścięgno Achillesa to duży zespół włókien w tylnej części kostki, który łączy mięsień łydki z piętą. Jest odpowiedzialne za ruch stopy w górę i w dół, wspinanie na palcach. Achilles może zostać zerwany całkowicie lub częściowo. Zerwanie ścięgna Achillesa – najczęściej dochodzi do niego w wyniku nadmiernego rozciągnięcia ścięgna z jednoczesnym napięciem mięśnia brzuchatego łydki. Charakterystyczne jest uczucie opisywane przez pacjentów jako uderzenie w łydkę lub smagnięcie biczem. Na zerwanie narażony jest najczęściej środkowy odcinek ścięgna Achillesa (stosunkowo cienki i mniej ukrwiony). Zerwanie ścięgna Achillesa Co powinienem zrobić w przypadku podejrzenia wystąpienia urazu ścięgna Achillesa? nie obciążać kontuzjowanej nogi odpoczywać i ograniczać ilość ruchu schładzać staw, gdzie jest zerwany Achilles zastosować bandaże uciskowe (elastyczne) starać się trzymać kończynę powyżej linii serca skontaktować się z lekarzem Przewlekłe patologie - przyczyny urazu Achillesa Często do urazów dochodzi w wyniku przewlekłych patologii – zmiany zapalne, osłabiające ścięgno prowadzą do powstawania mikrouszkodzeń. Spotykane często u biegaczy i nieleczone mogą przewlekle uszkodzić włókna ścięgna Achillesa. Niepokojące sygnały to: ból, trzeszczenie (tarcie) podczas ruchu, ucieplenie, poszerzenie obrysu ścięgna. W przypadku ich wystąpienia zaleca się konsultacje z ortopedą, wykonanie badania USG, ograniczenie wysiłku fizycznego i wdrożenie leczenia (czynniki wzrostu, rehabilitacja). Zdarzają się również urazy ścięgna Achillesa u osób, które nie miały wcześniej podobnych objawów: sportowców, ludzi aktywnych. W takich przypadkach zerwanie ścięgna następuje w wyniku zaburzeń funkcji nerwowo-mięśniowej, zaburzeń biomechaniki i zbyt dużego obciążenia treningowego. Nieprawidłowe bywa też przygotowanie – brak rozgrzewki, odwodnienie, wysiłek podczas infekcji ogólnoustrojowej. Na zerwanie ścięgna Achillesa najbardziej narażone są osoby uprawiające sporty, w których często dochodzi do wyskoków, zmian kierunku ruchu i nagłych przyspieszeń (piłka ręczna, squash, badminton, koszykówka, siatkówka). Zerwanie ścięgna Achillesa - objawy: uszkodzenie ścięgna Achillesa, silny ból promieniujący do pięty, siniak na pięcie, obrzęk, brak możliwości chodzenia na kontuzjowanej nodze, trudność w zgięciu palców stóp ku dołowi, charakterystyczny dźwięk ‘pop’ w trakcie zrywania się ścięgna. Zerwanie ścięgna Achillesa - diagnostyka Największe znaczenie ma wywiad, badanie kliniczne (lekarskie) i badania dodatkowe, jak USG ścięgna Achillesa lub rezonans magnetyczny. Najczęściej urazowi towarzyszy ból w okolicy ścięgna, pojawia się krwiak i obrzęk okolicy łydki, ograniczenie ruchu zgięcia grzbietowego stopy, brak możliwości wspięcia na palce. Lekarz, wykonując badanie, sprawdza czy jest ciągłość ścięgna i czy przenosi ono obciążenie (test Thompsona). USG ścięgna Achillesa potwierdza uszkodzenie, pozwala określić, na jakiej wysokości doszło do zerwania i jak daleko od siebie znajdują się końce ścięgna (tzw. retrakcja). Jest to istotne z punktu widzenia wyboru ewentualnej techniki operacyjnej odtwarzającej ciągłość. Uszkodzenie całkowite i częściowe ścięgna Achillesa - metody leczenia Po przeprowadzeniu badania głównego i badań dodatkowych, jak USG Achillesa, lekarz potrafi określić, czy ścięgno jest zerwane całkowicie czy częściowo. Niektóre uszkodzenie częściowe możemy leczyć zachowawczo unieruchamiając kończynę (but ortopedyczny, gips) i podając preparaty komórek macierzystych i czynników wzrostu. W przypadku uszkodzenia całkowitego, możemy zdecydować się na leczenie operacyjne lub zachowawcze. Leczenie zachowawcze stosowane jest przeważnie u osób, u których istnieją przeciwwskazania do leczenia operacyjnego. Taki wybór wiąże się z długotrwałym (ok. 10 tygodni) unieruchomieniem stawu skokowego. Ważna jest również rehabilitacja ścięgna Achillesa. Drugą możliwością jest leczenie operacyjne. Operacja ścięgna Achillesa - szycie Achillesa Całkowicie zerwane ścięgno Achillesa. Szycie ścięgna, można przeprowadzić metodą „na otwarto” lub przezskórnie. Metodą preferowaną jest miniinwazyjne przezskórne szycie Achillesa. Zabieg polega na zbliżeniu kikutów ścięgna specjalnym szwem przeprowadzanym przez małe nacięcia w skórze. Metoda ta umożliwia szybsze obciążanie nogi po operacji i skraca okres unieruchomienia. Znacznie szybciej wdrażana jest też rehabilitacja po zerwaniu ścięgna Achillesa. W przypadkach bardziej skomplikowanych, np. na poziomie przyczepu ścięgna do kości piętowej, leczenie przeprowadza się metodą otwartą. W uszkodzeniach na tle zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych ścięgna, czyli tendinopatii, proponujemy leczenie polegające na rekonstrukcji ścięgna z użyciem ścięgien mięśni kulszowo-goleniowych (własnych ścięgien pacjenta używanych często w rekonstrukcjach więzadła krzyżowego przedniego). W tej metodzie możliwe jest zarówno leczenie przezskórne, jak i „na otwarto”. W Rehasport szycie ścięgna Achillesa przeprowadzamy w sposób bezpieczny i profesjonalny, dbając o komfort i dobre samopoczucie naszych pacjentów na każdym etapie zabiegu. Z nami zadbasz o swoje zdrowie i szybko powrócisz do aktywności fizycznej. Rehabilitacja po zerwaniu ścięgna Achillesa Po operacji ścięgna Achillesa staw skokowy unieruchomiony jest w pozycji zgięcia podeszwowego (aby wyeliminować napięcie naprawianego ścięgna). Stosowane są do tego buty ortopedyczne lub syntetyczny gips. W pierwszych tygodniach pacjent porusza się w asekuracji kul łokciowych. Po dwóch tygodniach, podczas wizyty kontrolnej, lekarz usuwa szwy i rozpoczyna się rehabilitacja ścięgna Achillesa. W pierwszym okresie ukierunkowany jest on na wygojenie ran pooperacyjnych (ograniczenie powstawania zrostów), następnie stopniowo przywracany jest zakres ruchu w stawie skokowym. Ostatnim elementem jest odbudowa siły mięśnia trójgłowego łydki. W każdym etapie rehabilitacja po zerwaniu ścięgna Achillesa to również kształtowanie odpowiednich wzorców ruchowych oraz ćwiczenia kontroli nerwowo-mięśniowej i propriocepcji. Powrót do pełnej sprawności po całkowitym uszkodzeniu ścięgna Achillesa zajmuje 4-8 miesięcy, w zależności od zastosowanego leczenia i intensywności rehabilitacji. Na każdym etapie leczenie jest monitorowane, w razie potrzeby stosuje się terapię czynnikami wzrostu lub komórkami macierzystymi. Każdorazowo leczenie powinna zakończyć ocena biomechaniczna, której prawidłowe wyniki są warunkiem bezpiecznego powrotu do aktywności sportowej. O anatomii, przyczynach, objawach i sposobach leczenia ścięgna Achillesa mówił: dr Andrzej Pyda, ortopeda Rehasport w Poznaniu Ścięgno Achillesa jest najsilniejszym ścięgnem występującym w ludzkim organizmie, jednak i ono jest podatne na urazy. Może między innymi dojść do jego zerwania. Zerwanie ścięgna polega na całkowitym przerwaniu ciągłości włókien ścięgnistych łączących mięsień z kością. Przyczyny powodujące zerwanie ścięgna, to występująca zbyt duża siła działające na tę strukturę. Do zerwania może dojść zarówno w wyniku uraz pośredniego jak i urazu bezpośredniego. Do urazów pośrednich zalicza się na przykład gwałtowny skurcz ścięgna, który następuje podczas skoku lub nagłego startu do biegu. Bardzo często taki uraz związany jest z aktywnością sportową, do której pacjent nie został odpowiednio przygotowany. Przyczyną może być w takim wypadku także nieodpowiedni trening. Wraz z wiekiem ścięgna tracą swoje właściwości i zużywają się, stąd stają się bardziej podatne na urazy. Często taki uraz dotyka mężczyzn po 40 roku życia. Przyczyniać się mogą do takiego stanu także zmiany zwyrodnieniowe. Bezpośrednie uraz spowodowane są na przykład nagłym uderzeniem w napięte ścięgno, na przykład poprzez kopnięcie. Do zerwania mogą się ponadto przyczyniać inne zmiany patologiczne oraz przebyte wcześniej zapalenie ścięgna. Objawy, które charakteryzują, że mogło dojść do zerwania ścięgna to trzask lub chrupnięcie towarzyszące zerwaniu, nagły i silny ból, który pojawia się przede wszystkim podczas ruchu ale może i występować podczas spoczynku. Ponadto zapalnie zmienione ścięgno zaczyna puchnąć, pojawia się obrzęk i dochodzi do krwawych wylewów podskórnych. W przebiegu ścięgna wyczuwalna jest przerwa, a kontuzjowane miejsce zostaje całkowicie unieruchomione. Często dochodzi do uszkodzenia innych otaczających ścięgno struktur. Jest to uraz, który wymaga jak najszybszej interwencji lekarskiej. W celu zdiagnozowania czy doszło do częściowego zerwania czy też całkowitego, wykonuje się badanie ultrasonograficzne a także wykonuje się zdjęcia rentgenowskie. Dzięki temu można dokładnie zlokalizować, w którym miejscu doszło do zerwania oraz jak duże powstały uszkodzenia. Zabieg chirurgiczny jest koniecznością jeśli doszło do całkowitego zerwania ścięgna. Kończyna zostaje po zabiegu unieruchomiona na okres około 6 tygodni. Po tym czasie wprowadza się ćwiczenia czynno-bierne a także metody fizykoterapeutyczne jak laseroterapia czy magnetoterapia. Rehabilitacja najczęściej trwa od 4 do 6 tygodni. Ścięgno Achillesa jest w stanie udźwignąć ciężar nawet 350kg. To dzięki niemu mamy możliwość wykonywania ruchów zginania stopy, wspinania się na palce a także skakania oraz biegania. Nieodpowiednie jego traktowanie poprzez nadwyrężanie się, zbyt duże obciążenia oraz trenowanie bez odpowiedniego przygotowania, ponad swoje siły, bardzo często kończy się urazami, które dają co najmniej nieprzyjemne dolegliwości bólowe. Poza wcześniej wspomnianą grupą mężczyzn powyżej 40 roku życia, u których częściej dochodzi do tego schorzenia ze względu na pogarszające się z wiekiem ukrwienie struktury mięśniowo-ścięgnistej, na zerwanie ścięgna Achillesa narażeni są także sportowcy. Ich niekiedy bardzo rozwinięta muskulatura powoduje, że znacząco zwiększa się obciążenie ścięgna piętowego. Nie trudno w takim wypadku o urazy oraz zerwanie. Osoby, które są w grupie podwyższonego ryzyka, to także ci, którzy korzystają z niedozwolonych sterydów, aby osiągnąć większą masę mięśniową. Sterydy znacznie osłabiają strukturę ścięgna i wpływają na nią bardzo niekorzystnie. Znaczenie ma ponadto rodzaj obuwia, które nosimy. Przy nieodpowiednim obuwiu, niewygodnym i posiadającym twardy zapiętek łatwiej o uszkodzenia i zerwanie. Podobnie bardziej są na nie narażone osoby, których kość piętowa ma inny kształt, jest spiczasta a nie zaokrąglona jak w większości wypadków. But w takim wypadku dociska do kości kaletkę, która znajduje się pomiędzy piętą a ścięgnem Achillesa i z czasem może dojść do stanów zapalnych i zwiększonej podatności na urazy. Szczególną ostrożność powinni zachować ci, którzy przebyli już urazy ścięgna Achillesa, bowiem miejsce to jest osłabione i dużo łatwiej o ponowne uszkodzenie.

zerwanie ścięgna achillesa rehabilitacja forum